Love sweet love

Έρωτας και Ρομαντισμός. Δύο λέξεις που πάνε πακέτο. Ρομαντικός δεν είναι αυτός που θα σου πάρει δώρα και λουλούδια του Αγίου Βαλεντίνου. Ρομαντικός είναι αυτός που θα σου κάνει όμορφα πράγματα εκεί που δεν το περιμένεις, που θα κάνει τρέλες για σένα. Ακούω τις παλιές ιστορίες των μεγάλων και αναρωτιέμαι που έχει κρυφτεί ο ρομαντισμός. Κάποτε γράφανε γράμματα και περιμένανε μήνες για μια απάντηση. Κάποτε τρέχανε με τα νομίσματα στα περίπτερα για να πάρουν τηλέφωνο την αγαπημένη τους και τώρα..Τώρα το παίζουμε υπεράνω. 

"Σιγά μην την πάρω τηλέφωνο, μην νομίζει ότι την κυνηγάω κιόλας."

"Είναι facebook αλλά περιμένω να μου στείλει πρώτη."

Γιατί; Θα σου πέσει η αξιοπρέπεια αν στείλεις πρώτος; Δεν θα είσαι άντρας; Ξυπνήστε ρε, όλα πάνε κατά διαόλου και από μόνοι μας χάνουμε την αξία του έρωτα. Και το καλύτερο; Το Facebook. Αυτό το δεύτερό μας σπίτι, που εκεί μέσα τα γράφουμε όλα. Έχουμε καταντήσει να μιλάμε μόνο από 'κει μέσα. Μόνο που το ενδιαφέρον δεν φαίνεται από 'κει. Θες να μάθεις τι κάνω; Τηλεφώνησέ μου. 

Παλιά στέλνανε γράμματα...Πλέον έχουμε τα πάντα. Facebook, Twitter, email, κινητά τηλέφωνα, σταθερά τηλέφωνα, αυτοκίνητα, ταξί, λεωφορεία, τρένα, αεροπλάνα, πλοία. Αλλά μας λείπουν δύο βασικά πράγματα : θάρρος και επιμονή. Η φράση "Όποιος ενδιαφέρεται, μαθαίνει", ναι είναι συνηθισμένη όμως έτσι είναι. Αυτός που ενδιαφέρεται πραγματικά φαίνεται, το δείχνει με όποιον τρόπο μπορεί. Δεν επαναπαύεται. Θα προσπαθήσει μέχρι να καταφέρει αυτό που θέλει ή μέχρι να πει ότι "Εγώ έκανα ότι μπορούσα..."
Παντού υπάρχει σεξ και πουθενά έρωτας. Έχουν γίνει όλα τόσο εύκολα και την ίδια στιγμή τόσο περίπλοκα. Σε πλήγωσε ο/η πρώην; Θα την πληρώσει ο/η επόμενος/η. Μα για ποιο λόγο; Αφού ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Έχουμε βάλει σε κατηγορίες τους ανθρώπους ενώ στην πραγματικότητα είμαστε όλοι άγνωστοι μεταξύ μας. 

Για όλα αυτά βέβαια φταίει ο φόβος. Ο φόβος για τα πάντα, τον οποίο όμως δεν παραδεχόμαστε για να μην φανούμε αδύναμοι. Ο φόβος για να μην πληγωθούμε. Μας εκπαιδεύουν να είμαστε δυνατοί για να μην πληγωθούμε, όμως κανείς δεν μας είπε ποτέ ότι πρέπει να πληγωθούμε για να μάθουμε. Πρέπει να νιώσουμε τον πόνο και την απουσία κάποιου και να περάσουμε αυτό το στάδιο της αυτοκριτικής απέναντι στον εαυτό μας και στην εκάστοτε κατάσταση, είτε αφορά τη φιλία είτε τον έρωτα είτε οτιδήποτε άλλο. Πρέπει κάποια στιγμή να βγάλουμε τη μάσκα και να παραδεχτούμε τα λάθη μας, να πάψουμε να δικαιολογούμε καταστάσεις. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε παρακάτω και να γίνουμε πιο δυνατοί. Με το να κλεινόμαστε στον εαυτό μας δείχνουμε αδύναμοι. Πρέπει να μιλάμε, να πούμε αυτά που νιώθουμε γιατί ο άλλος πρέπει να ξέρει όχι μόνο τα όμορφα αλλά και τα άσχημα. Γιατί όταν έχεις φτάσει στο σημείο να έχεις πει σε κάποιον τι πραγματικά νιώθεις γι αυτόν τότε ξέρεις ότι είσαι εντάξει απέναντι στο εαυτό σου. 

Τελικά, που έχει κρυφτεί ο έρωτας;