Πολύ μιζέρια βρε παιδί μου. Ναι δε λέω κι εγώ έχω φρικάρει μ' αυτή την κατάσταση. Όμως εκεί που όλα μοιάζουν να είναι πληγωμένα, εμφανίζεται μια ηλιαχτίδα σαν ελπίδα. Ένα φως με υπέροχα χρώματα. Φωτίζουν τα μάτια σου και αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι υπάρχει κάτι όμορφο, μα είναι κρυμμένο. Μόνο αν το αφήσεις εσύ, θα εμφανιστεί και θα σε προκαλέσει να χαμογελάσεις. Εσύ δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να χαμογελάσεις αληθινά. Ακόμα κι όταν όλα δείχνουν ότι πάνε κατά διαόλου, πάντα υπάρχει κάτι για το οποίο αξίζει να προσπαθήσεις, να ξεπεράσεις τον εαυτό σου, να πας ένα level πιο πάνω. Το όπλο σου σ' αυτή τη φάση είναι τα όνειρά σου, όποια κι αν είναι αυτά. Μας έχουν καταντήσει να κοιμόμαστε όρθιοι. Αλλά ακόμα και τότε που ο εγκέφαλος είναι υπνωτισμένος και βομβαρδισμένος από όλα αυτά τα σκατά που μας πετάνε κάθε μέρα και τρώνε το είναι μας, υπάρχουν τα όνειρα, οι στιγμές, τα πρόσωπα που αγαπάμε. Γι' αυτό όσο "υπνωτισμένος" κι αν είναι κάποιος, βαθιά μέσα του ονειρεύεται. Είναι στη φύση του ανθρώπου να ονειρεύεται.
Πάντα να θυμάσαι πως υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που δεν έχουν αυτά που έχεις εσύ. Καθημερινά βλέπουμε αμέτρητο κόσμο να περνάει έστω για ένα λεπτό μπροστά απ' τα μάτια μας, μικρούς και μεγάλους. Μπορεί ο διπλανός σου στο λεωφορείο να είναι δυστυχισμένος ή χαρούμενος ή τρελός ή πνιγμένος απ' τα χρέη ή ή ή ή... Γι' αυτό λοιπόν ας προσέξουμε αυτόν που "στραβοκοιτάμε", κανείς δεν ξέρει τι έχει περάσει αυτός ο άνθρωπος ή τι πρόκειται να περάσει.
Το διαφορετικό δεν είναι άσχημο, είναι ενδιαφέρον.
