Love sweet love

Έρωτας και Ρομαντισμός. Δύο λέξεις που πάνε πακέτο. Ρομαντικός δεν είναι αυτός που θα σου πάρει δώρα και λουλούδια του Αγίου Βαλεντίνου. Ρομαντικός είναι αυτός που θα σου κάνει όμορφα πράγματα εκεί που δεν το περιμένεις, που θα κάνει τρέλες για σένα. Ακούω τις παλιές ιστορίες των μεγάλων και αναρωτιέμαι που έχει κρυφτεί ο ρομαντισμός. Κάποτε γράφανε γράμματα και περιμένανε μήνες για μια απάντηση. Κάποτε τρέχανε με τα νομίσματα στα περίπτερα για να πάρουν τηλέφωνο την αγαπημένη τους και τώρα..Τώρα το παίζουμε υπεράνω. 

"Σιγά μην την πάρω τηλέφωνο, μην νομίζει ότι την κυνηγάω κιόλας."

"Είναι facebook αλλά περιμένω να μου στείλει πρώτη."

Γιατί; Θα σου πέσει η αξιοπρέπεια αν στείλεις πρώτος; Δεν θα είσαι άντρας; Ξυπνήστε ρε, όλα πάνε κατά διαόλου και από μόνοι μας χάνουμε την αξία του έρωτα. Και το καλύτερο; Το Facebook. Αυτό το δεύτερό μας σπίτι, που εκεί μέσα τα γράφουμε όλα. Έχουμε καταντήσει να μιλάμε μόνο από 'κει μέσα. Μόνο που το ενδιαφέρον δεν φαίνεται από 'κει. Θες να μάθεις τι κάνω; Τηλεφώνησέ μου. 

Παλιά στέλνανε γράμματα...Πλέον έχουμε τα πάντα. Facebook, Twitter, email, κινητά τηλέφωνα, σταθερά τηλέφωνα, αυτοκίνητα, ταξί, λεωφορεία, τρένα, αεροπλάνα, πλοία. Αλλά μας λείπουν δύο βασικά πράγματα : θάρρος και επιμονή. Η φράση "Όποιος ενδιαφέρεται, μαθαίνει", ναι είναι συνηθισμένη όμως έτσι είναι. Αυτός που ενδιαφέρεται πραγματικά φαίνεται, το δείχνει με όποιον τρόπο μπορεί. Δεν επαναπαύεται. Θα προσπαθήσει μέχρι να καταφέρει αυτό που θέλει ή μέχρι να πει ότι "Εγώ έκανα ότι μπορούσα..."
Παντού υπάρχει σεξ και πουθενά έρωτας. Έχουν γίνει όλα τόσο εύκολα και την ίδια στιγμή τόσο περίπλοκα. Σε πλήγωσε ο/η πρώην; Θα την πληρώσει ο/η επόμενος/η. Μα για ποιο λόγο; Αφού ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Έχουμε βάλει σε κατηγορίες τους ανθρώπους ενώ στην πραγματικότητα είμαστε όλοι άγνωστοι μεταξύ μας. 

Για όλα αυτά βέβαια φταίει ο φόβος. Ο φόβος για τα πάντα, τον οποίο όμως δεν παραδεχόμαστε για να μην φανούμε αδύναμοι. Ο φόβος για να μην πληγωθούμε. Μας εκπαιδεύουν να είμαστε δυνατοί για να μην πληγωθούμε, όμως κανείς δεν μας είπε ποτέ ότι πρέπει να πληγωθούμε για να μάθουμε. Πρέπει να νιώσουμε τον πόνο και την απουσία κάποιου και να περάσουμε αυτό το στάδιο της αυτοκριτικής απέναντι στον εαυτό μας και στην εκάστοτε κατάσταση, είτε αφορά τη φιλία είτε τον έρωτα είτε οτιδήποτε άλλο. Πρέπει κάποια στιγμή να βγάλουμε τη μάσκα και να παραδεχτούμε τα λάθη μας, να πάψουμε να δικαιολογούμε καταστάσεις. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε παρακάτω και να γίνουμε πιο δυνατοί. Με το να κλεινόμαστε στον εαυτό μας δείχνουμε αδύναμοι. Πρέπει να μιλάμε, να πούμε αυτά που νιώθουμε γιατί ο άλλος πρέπει να ξέρει όχι μόνο τα όμορφα αλλά και τα άσχημα. Γιατί όταν έχεις φτάσει στο σημείο να έχεις πει σε κάποιον τι πραγματικά νιώθεις γι αυτόν τότε ξέρεις ότι είσαι εντάξει απέναντι στο εαυτό σου. 

Τελικά, που έχει κρυφτεί ο έρωτας;

Wake up people !

Πολύ μιζέρια βρε παιδί μου. Ναι δε λέω κι εγώ έχω φρικάρει μ' αυτή την κατάσταση. Όμως εκεί που όλα μοιάζουν να είναι πληγωμένα, εμφανίζεται μια ηλιαχτίδα σαν ελπίδα. Ένα φως με υπέροχα χρώματα. Φωτίζουν τα μάτια σου και αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι υπάρχει κάτι όμορφο, μα είναι κρυμμένο. Μόνο αν το αφήσεις εσύ, θα εμφανιστεί και θα σε προκαλέσει να χαμογελάσεις. Εσύ δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να χαμογελάσεις αληθινά. Ακόμα κι όταν όλα δείχνουν ότι πάνε κατά διαόλου, πάντα υπάρχει κάτι για το οποίο αξίζει να προσπαθήσεις, να ξεπεράσεις τον εαυτό σου, να πας ένα level πιο πάνω. Το όπλο σου σ' αυτή τη φάση είναι τα όνειρά σου, όποια κι αν είναι αυτά. Μας έχουν καταντήσει να κοιμόμαστε όρθιοι. Αλλά ακόμα και τότε που ο εγκέφαλος είναι υπνωτισμένος και βομβαρδισμένος από όλα αυτά τα σκατά που μας πετάνε κάθε μέρα και τρώνε το είναι μας, υπάρχουν τα όνειρα, οι στιγμές, τα πρόσωπα που αγαπάμε. Γι' αυτό όσο "υπνωτισμένος" κι αν είναι κάποιος, βαθιά μέσα του ονειρεύεται. Είναι στη φύση του ανθρώπου να ονειρεύεται.

Πάντα να θυμάσαι πως υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που δεν έχουν αυτά που έχεις εσύ. Καθημερινά βλέπουμε αμέτρητο κόσμο να περνάει έστω για ένα λεπτό μπροστά απ' τα μάτια μας, μικρούς και μεγάλους. Μπορεί ο διπλανός σου στο λεωφορείο να είναι δυστυχισμένος ή χαρούμενος ή τρελός ή πνιγμένος απ' τα χρέη ή ή ή ή... Γι' αυτό λοιπόν ας προσέξουμε αυτόν που "στραβοκοιτάμε", κανείς δεν ξέρει τι έχει περάσει αυτός ο άνθρωπος ή τι πρόκειται να περάσει. 

Το διαφορετικό δεν είναι άσχημο, είναι ενδιαφέρον.

"Προχωράω δεν σημαίνει ξεχνάω"

Κι αν κάποτε χάσεις τις ελπίδες σου μη φοβηθείς. Πάντα κάτι θα σου θυμίζει αυτά που ξέχασες, αυτά που έπρεπε να ξεχάσεις, για το καλό σου. Θα σου υπενθυμίζει τα όνειρα που έμειναν ανεκπλήρωτα γιατί κάποιος φοβήθηκε να πιστέψει σε σένα. Και μπορεί εκεί, στη μέση του δρόμου, να σταματήσεις, να γυρίσεις πίσω ξανά στα θέλω σου. Να προσέχεις μονάχα γιατί ίσως γυρίσεις σε κάτι που θα σε πονέσει για ακόμα μία φορά. Έχεις τη δύναμη να αντέξεις τον πόνο; Ποιος την έχει; Αν θες κάν' το. Μα πρώτα στάσου. Κοίτα πίσω και διάλεξε που θες να πας, γιατί όλα αυτά που είναι στο παρελθόν θέλουν να ενταχθούν στο παρόν σου, θέλουν να προχωρήσουν. Κανείς δεν θέλει να μένει πίσω, να τον ξεχνούν. Έτσι είναι και το παρελθόν, πάντα θέλει το κάτι παραπάνω. Στο χέρι σου είναι. Με τις επιλογές σου καθορίζεις τα πάντα. Το παρελθόν είναι πάντα μέσα σου, δεν μπορεί να φύγει. Απλά εσύ το τοποθετείς στο "πίσω μέρος" του μυαλού σου, μα δν το ξεχνάς, το προσπερνας..γιατί όπως και να το κάνουμε οι όμορφες στιγμές που έζησες είναι οι γλυκές αναμνήσεις που θα θυμάσαι και θα εξιστορείς στα παιδιά σου, και οι άσχημες στιγμές είναι η εμπειρία που απέκτησες και σου 'γιναν ένα καλό μαθημα. Κι όταν αυτές τις ιστορίες θα τις σκέφτεσαι και θα γελάς, θυμήσου τα τότε δάκρυά σου. Απλά προχώρα....

Γεια σας, Hello, Bonjour, こんにちは, ciao, Olá, Hej !!!

Κι ενώ στην Ελλάδα η κρίση κοντεύει να ξετινάξει τα μυαλά όλων μας, εγώ εξακολουθώ να χαζεύω στο Internet πράγματα τα οποία δεν πρόκειται μάλλον ποτέ να αποκτήσω, ρούχα, παπούτσια, τσάντες κλπ. Με το δίκιο σας θα σκεφτήκε "Μα καλά, αυτή πού ζει;". Η μόδα για μένα είναι τέχνη, είναι δημιουργικότητα, ζωντάνια, παιχνίδι, φαντασία... Φυσικά και με απασχολούν όλα αυτά που γίνονται, διότι δυστυχώς εμείς θα πληρώσουμε τα σπασμένα, όμως αυτό δεν με εμποδίζει να παρακολουθώ τον κόσμο της μόδας και με τον τρόπο μου να εντάσσομαι κι εγώ εκεί. Είμαι κατά της υπερβολής στο shopping. Η μόδα δεν είναι μόνο οι αγαπητές μάρκες που νομίζουν ότι μας τρέχουν τα λεφτά απ' τα μπατζάκια. Το θέμα είναι όταν ντυνόμαστε να ξέρουμε γιατί φοράμε αυτά που φοράμε, πού θα πάμε, αν μας αρέσουν και όχι απαραίτητα επειδή μας το επιβάλλει η μόδα και ΦΥΣΙΚΑ αν αυτό που φοράμε μας πηγαίνει (γιατί μόνο τότε θα νιώθουμε άνετα μέσα στο ρούχο). Το blog το έφτιαξα μόνο και μόνο επειδή αυτή η σελίδα είναι ολόδικιά μου. Δεν θα αναφέρεται μόνο στη μόδα αλλά γενικότερα στην επικαιρότητα, στις τέχνες και ότι άλλο προκύψει... :)